Tym razem wypad solo na Babią. Pierwszy raz zielonym szlakiem, który okazał się z początku dość nudny, ale po wyjściu z lasu zaczęło robić się coraz ciekawiej. Z każdym krokiem robiło się coraz gęstsze mleko, śnieg padał coraz bardziej, a wiatr wiał coraz mocniej.
Zachód na Babiej Górze, którego nie było. Podobnie jak zdjęć… Pogoda z początku całkiem przyjemna, nawet na grani wydawało się, że nie będzie źle. Jednak im bliżej szczytu tym Babia stawała się typową Babią. Wiatr, chmury i opad…
Pomimo przeciwności – silny wiatr (ludzie na szlaku nas zawracali, że nie damy rady) i braku kurtki (sic!) daliśmy radę przejść Czerwone Wierchy. Wyprawa bardzo udana, z początku wydawało się, że nic nie zobaczymy, ale po zostawieniu Ciemniaka w tyle, widok się otworzył i mogliśmy zobaczyć całą Orlą Perć.
Kiedy wybieraliśmy się na Banówkę z jakiegoś powodu miałem wyobrażenie, że szlak ten jest niesamowicie trudny. Rzeczywistość okazała się jednak inna i trasa była dosyć prosta, a największą trudność sprawiał całkiem spory ruch na wąskich fragmentach skalnych.
Piękna ferrata na koniec naszej przygody z jeziorem Garda. Po dosyć nużącym podejściu pod ferratę zaczęliśmy wspinaczkę. Prawie cała trasa jest mocno eksponowana, a największymi atrakcjami jest 8 drabinek, w tym najdłuższa 40 metrowa.